Rozdział 2

~Marcin

– Wykryliśmy chorobę na tyle szybko, że możemy zacząć leczenie bez pobytu w szpitalu – powiedział siedzący za eleganckim biurkiem lekarz.

Marta Król zadbała o to, żeby jej siostrzeniec trafił do najlepszego specjalisty w mieście. Mimo tego, że wejście do każdego kolejnego pomieszczenia w klinice sporo ją kosztowało, nie zniechęcała się. Liczyła na to, że dowie się, co jest przyczyną osłabienia nastolatka. Już od tygodni obserwowała u niego krwawienie z nosa, wymioty, siniaki i spadek masy ciała. Nie spodziewała się jednak, że chłopak ma raka.

Marcin rozglądał się po gabinecie z niecierpliwością. Oglądał wiszące na ścianach dyplomy, plakaty informacyjne i zdjęcia rzekomo wyleczonych pacjentów, którzy w geście wdzięczności obdarowali ramkami ukochanego lekarza. Był wdzięczny ciotce za pomoc i troskę, ale zdawał sobie sprawę z tego, że jej starania i tak pójdą na marne. Nie miał ochoty słuchać bredni o procencie przeżywalności i skuteczności terapii ani o innych bzdurach, bo doskonale wiedział, jak to wszystko się skończy.

– Wydaje mi się, że kilka sesji chemioterapii i…

– Pan żartuje, prawda? – rzucił, po raz pierwszy spoglądając na lekarza.

Był to podstarzały gruby mężczyzna o świdrującym spojrzeniu i wybielanych zębach. Biały pognieciony fartuch opinał się na okrągłym brzuchu, a zza podciągniętego pod szyję kraciastego krawatu wylewała się fałda tłuszczu. Dotychczas był pewny siebie i uśmiechnięty, ale słowa nastolatka zbiły go z tropu.

– Marcin… – zaczęła ciotka karcąco.

– Nie będę chodził na chemię! – posłał siedzącej obok kobiecie wściekłe spojrzenie. – Nie pamiętasz jak cierpiała mama!? A i tak zmarła!

W gabinecie zapadła niezręczna cisza. Chłopak podniósł się gwałtownie z krzesła i wyszedł na korytarz. Natychmiast skierował się w stronę wyjścia z kliniki, ignorując biegnącą za nim ciotkę.

Nie chciał nawet słyszeć o takim leczeniu. Nie po tym, jak obserwował cierpiącą i umierającą na raka płuc matkę. Widział, jak wymiotuje po każdej sesji, jak płacze i zwija się z bólu. Wciąż miał przed oczami jej wypadające włosy, sztuczny uśmiech, gdy zapewniała go, że wyzdrowieje. Do teraz zastanawiał się, czy zabił ją rak, czy może wyczerpanie po leczeniu.

Usiadł na schodach przed kliniką i ukrył twarz w dłoniach. Leczony czy nie, i tak był skazany na śmierć.

– Gdzie dziś byłeś?

Marcin podał małemu Danielowi foremkę i westchnął. Nie mógł powiedzieć niespełna pięcioletniemu bratu, że jest poważnie chory. Malec nie miał nikogo bliskiego poza nim.

Chłopiec od ponad roku przebywał w domu dziecka. Po śmierci Natalii Maj ojciec postanowił ponownie założyć rodzinę. Nowa pani Maj była bardzo młodą osobą o skłonnościach do ciągłego wszczynania awantur. Zaraz po wprowadzeniu się do domu chciała zaprowadzić w nim swoje rządy. Wciąż narzekała na dzieci, których obecność bardzo jej przeszkadzała. Marcin uznał, że lepiej będzie, jeśli wyprowadzi się do ciotki nie dlatego, że chciał iść na rękę macosze, ale dlatego, że najzwyczajniej w świecie nie mógł jej znieść. Ciągłe kłótnie, obrażanie jego zmarłej matki i Daniela tak działały mu na nerwy, że nie mógł postąpić inaczej. Nie przypuszczał, że ojciec ulegnie swojej nowej żonie i „pozbędzie się” Daniela, oddając go do domu dziecka…

Ciotka od pół roku bezskutecznie próbowała wywalczyć prawo do opieki nad malcem, a nawet go adoptować. Ze względu na to, że była panną pod pięćdziesiątkę, żaden urzędnik nie był jej przychylny.

– Musiałem załatwić coś na mieście – powiedział, obserwując jak mały blondynek robi babkę z piasku. – Jadłeś już obiad?

Chłopczyk uśmiechnął się i pokiwał głową.

– Zabierzesz mnie na weekend do domu?

– No pewnie! Będziemy całe dwa dni razem! – odpowiedział Marcin, natychmiast uśmiechając się szczerze. – A już niedługo zabiorę cię stąd na zawsze…

Daniel uśmiechnął się szerzej, ukazując rządek równych mleczaków. Bardzo chciał wreszcie zamieszkać z bratem, który robił wszystko, żeby wyciągnąć go z domu dziecka. Urzędnicy postawili prosty warunek: najpierw musiał skończyć szkołę…

Pierwszy dzień w szkole nie różnił się dla niego niczym od pozostałych. Jak zawsze siedział sam na parapecie i obserwował rozmawiających o wakacjach uczniów. Oni nie wiedzieli o nim nic, on o nich prawie wszystko, choć z większością nie zamienił nawet zdania. Stojący pod ścianą Konstanty był wyobcowanym fanem mangi, dziewczyny interesowały się tylko modą, a ulubionym zajęciem chłopaków było przechwalanie się nowymi gadżetami i miłosnymi podbojami. Żadne z nich nie znało prawdziwego, ciężkiego życia…

Mimo tego, że nie udzielał się towarzysko, był na bieżąco z najnowszymi plotkami. Wiedział, że wszyscy mają go za narkomana, a tak naprawdę to większość z nich ćpała. Nie przeszkadzało mu to, jaką ma opinię w klasie, wręcz przeciwnie. Dzięki temu, że nie trzymał się z nimi, nie był tematem plotek. W końcu ile mogli rozmawiać o tym, że samotnik z ostatniej ławki najprawdopodobniej zażywa narkotyki…

Ciocia bardzo ubolewała nad tym, że nie miał przyjaciół. Choć wciąż powtarzał jej, że woli mieć wolny czas dla Daniela, namawiała go by wychodził na imprezy lub po prostu zaczął udzielać się w towarzystwie. Kilka razy rozważał taką możliwość, ale teraz, gdy okazało się, że ma białaczkę, nie widział sensu w zawieraniu jakichkolwiek przyjaźni. Pogodził się z nadchodzącą śmiercią, a więcej bliskich osób oznaczało więcej wątpliwości o powodów do rozpaczania.

Stojący obok Damian i Wojtek właśnie rozmawiali o Dianie. Zwykle otoczona wianuszkiem chłopców i koleżanek dziewczyna teraz stała samotnie pod salą. Wyglądała na zamyśloną, trochę przybitą. Co dziwniejsze, nie była ubrana kobieco i modnie jak zawsze. Miała na sobie luźne ciuchy, który przywodziły Marcinowi na myśl dziewczęta z domu dziecka Daniela: zawsze pakujące się w kłopoty chłopczyce.

– Pewnie rzucił ją facet… – prychnął Damian, a Wojtek zaśmiał się szyderczo. – Zaraz znajdzie nowego… Takie laski zawsze kogoś mają.

Pewnie mają rację…, pomyślał i westchnął.

Był jeszcze bardziej zaskoczony, gdy dziewczyny z klasy zajęły miejsce Diany. Natalia wyglądała na bardzo zadowoloną z siebie, gdy jej przyjaciółka była zmuszona do szukania wolnego miejsca gdzieś indziej. Dla Marcina było oczywiste, że jest skazana na jego towarzystwo: jedyne wolne miejsce w sali, prócz tego w jego ławce, było obok Konstantego, który nigdy nie pozwoliłby komukolwiek na nim usiąść.

Zignorował kierującą się w jego stronę Dianę, wpatrując się w blat ławki. Nie tylko dlatego, że nie chciał utrzymywać z nią kontaktu wzrokowego, co zmusiłoby go do rozmowy z nią, ale też dlatego, że zrobiło mu się słabo.

Spuścił głowę, opierając ją na rękach i z trudem przełknął ślinę. Nie pierwszy raz zupełnie niespodziewanie zbierało mu się na wymioty i kręciło w głowie. Nigdy jeszcze nie stało się to w szkole. Zawsze w takiej sytuacji kładł się na chwilę, zamykając oczy i usiłując myśleć o czymś przyjemnym. W klasie pełnej uczniów nie miał takiej możliwości. Miał wybór: albo zemdleć w sali albo natychmiast wyjść na korytarz.

Podniósł się z krzesła i szybko opuścił pomieszczenie. Resztkami sił dostał się do łazienki, choć nawet nie zwrócił uwagi na to, czy wszedł do damskiej czy męskiej. Natychmiast oparł się o umywalkę i odkręcił wodę w kranie. Przed oczami robiło mu się coraz ciemniej, nogi stawały się coraz bardziej bezwładne. W końcu poczuł, jak osuwa się na ziemię… 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Przy okazji drugiego rozdziału chciałabym Wam serdecznie podziękować za wszystkie komentarze pod poprzednimi notkami :* Jesteście cudowni! :)

Przepraszam też, jeżeli nie zajrzałam (skomentowałam/przeczytałam -jak kto woli ;) ) na czyjegoś bloga. Jestem w trakcie nadrabiania zaległości ;) Bardzo byłabym wdzięczna, gdybyście przypomnieli mi o takich blogach - na GG (13177300) lub zwyczajnie w SPAMie ;) 

Chciałam też zaprosić Was na mojego drugiego bloga - http://after---dark.blogspot.com. Znajduje się na nim opowiadanie fantasy, którego trzecią już część właśnie zaczynam publikować, ale może ktoś da radę połapać się w całości lub zechce poczytać te archiwalne odcinki ;)

Postanowiłam też na początku każdej notki zaznaczać, czyją historię będzie opowiadać - myślę, że w ten sposób łatwiej będzie się Wam czytało ;)

Pozdrawiam Was wszystkich i baardzo dziękuję za obecność na blogu :)